Fragment

Proloog

Achteraf bleek zijn voorgevoel over de jongen te kloppen. Vanaf het moment dat Simon hem zag in de aankomsthal van het vliegveld van Calgary, wist hij dat het geen goed idee was geweest. De jongen hier, bij hem. Natuurlijk kon hij toen niet vermoeden wat zijn komst teweeg zou brengen. Had hij het geweten, dan had hij hem met de eerste vlucht terug naar huis gestuurd. Terug naar Nederland, het land dat hij bijna vijfentwintig jaar geleden had verlaten met het voornemen er nooit meer naar terug te keren.
    Zijn zus had gedacht dat het een goed idee was als haar oudste zoon een paar weken, een paar maanden, god weet hoe lang, bij hem zou zijn. Omdat hij ‘de weg kwijt was’. Ze had het met een radeloze snik in haar stem gezegd. Zo’n snik waar hij gevoelig voor was. In werkelijkheid bedoelde ze natuurlijk dat ze geen benul had wat ze met haar oudste zoon aan moest en was het meer haar eigen falen dat ze niet meer kon verdragen dan het falen van de jongen.
    Simon was niet enthousiast geweest. Hij had niet gezegd: ‘Laat hem maar komen. We zien wel wat ervan komt.’ Dat laatste misschien, dat laatste had hij misschien gemompeld. ‘We zien wel wat ervan komt’ en toen ‘Laat hem maar komen.’ Een fout die zijn leven op zijn kop zette.

Deel 1

De jongen zat in de aankomsthal op de grond op hem te wachten en leunde nonchalant achterover tegen zijn rugzak. Hij droeg een afritsbare wandelbroek en een felgroene sweater met capuchon, die ver over zijn hoofd was getrokken. Met een baardje van twee weken oogde hij beslist ouder dan zestien jaar.
    Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat de jongen bergschoenen droeg. Hij zuchtte. Hij had zijn zus heel duidelijk gemaakt dat ze niet in de bergen zaten. Dit was Calgary. Een stad met meer dan een miljoen inwoners, waar mannen in pak en vrouwen op hakken de dienst uitmaakten. Een stad gebouwd op olie- en gasinkomsten, met een centrum dat was volgebouwd met torenhoge kantoren die elk streepje zonlicht weerhielden de straat te bereiken. Hier liep geen mens op bergschoenen, behalve zij die op de heen- of terugweg waren van de Rockies. Hij behoorde niet tot die groep en had zijn zus duidelijk laten weten dat hij niet van plan was met de jongen die kant op te gaan. Hij had het niet eens gekund trouwens, met dat zieke been van hem, maar de ernst ervan had hij voor zijn zus verzwegen. Al maanden had hij een wond op zijn scheenbeen die maar moeizaam heelde en hij kon nauwelijks meer dan tien minuten achter elkaar lopen.
    De jongen stak een hand op toen hij hem zag en kwam overeind. Hij gooide zijn rugzak over zijn schouders en pakte een kleinere rugtas en een gele see-buy-fly-tas van de grond.
    ‘Hallo,’ zei hij, toen hij voor Simon stond. Ze gaven elkaar geen hand.
    ‘Heb je een goede vlucht gehad?’ vroeg Simon. De jongen knikte. Ze stonden onwennig tegenover elkaar.
    ‘Nou, dan gaan we maar,’ zei Simon. Hij liep voor de jongen uit richting de parkeerplaats en deed zijn best om het hupje waarmee hij zijn linkerbeen ontlastte, zo goed mogelijk te verbergen. Zijn auto, een oude Honda, stond ingeklemd tussen een Jeep en een Landrover. Simon opende de achterklep en met een zwiep gooide de jongen zijn tassen in de kofferbak. Alleen de gele see-buy-fly-tas hield hij bij zich.
    ‘Is die voor mij?’ vroeg Simon.
     ‘Als je aardig voor me bent,’ zei de jongen.
    ‘Dat kan dan nog een probleem worden.’
    De jongen grinnikte alsof hij een grap had gemaakt.
    Zwijgend reden ze over de buitenring naar de zuidzijde van de stad, waar hij een appartement had in een klein flatgebouw. Het lag op de kruising van twee uitvalswegen. Als je het raam in de woonkamer opendeed, hoorde je de hele dag het geraas van verkeer dat zich de stad in of uit bewoog. Het maakte hem niet uit. Het was zijn eerste eigen flat, waar niemand hem kon verdrijven. Na meer dan tien verhuizingen in twintig jaar tijd was dat de grootste buit in zijn leven.