Een bruidsjurk uit Warschau

Roman

Marlena is mooi, woont op het Poolse platteland en is tot grote zorg van haar moeder nog steeds niet getrouwd. Als ze op een dag verliefd wordt, verandert haar leven radicaal. Wat volgt is een reis langs drie mannen die ieder op hun eigen manier van haar houden. De eerste is Natan, een jonge Amerikaanse journalist, met wie Marlena haar eerste intense liefde beleeft. Maar als zij zwanger van hem blijkt te zijn, zit Natan onbereikbaar in Amerika. De tweede is Andries, een Nederlandse boer die via een huwelijksbureau met Marlena trouwt in een poging de leegte in zijn boerderij te vullen. Als hij hoort dat Marlena zwanger is van een andere man, accepteert hij haar zoon als de zijne. De derde is Szymon, een Joodse Pool die als baby in Nederland terecht kwam en begin jaren ‘90 voor het eerst naar het land van zijn ouders reist. Daar ontmoet hij de inmiddels teruggekeerde Marlena en haar zoon Boris. Met hen probeert hij het gemiste gevoel van familie en verbondenheid te herstellen. Maar alles loopt anders als Boris besluit te stoppen met praten, Andries onverwacht in Polen verschijnt en er een stapel brieven van Natan boven water komt. Over het verlangen zelf richting te geven aan je leven, vertelt de bekroonde toneelschrijfster Lot Vekemans (Gif, Zus van, Truckstop) in haar eerste roman met steeds weer verrassende wendingen, en met een intensiteit, die haar als toneelschrijfster beroemd gemaakt heeft.
A

luister naar een fragment

Een bruidsjurk uit Warschau

met Lot Vekemans | audiofragment

Reacties

Zaterdag voor het eerst in mijn leven een boek in een ruk uitgelezen. Waarom? Hoe? Ik begrijp het zelf ook niet. Moet wel met de schrijfstijl en de klasse van de schrijfster te maken hebben. Wie: Lot Vekemans , De bruidsjurk uit Warschau. Haar debuutroman. Ik kon al GIF en DE ZUS VAN, twee wonderschone erg gewaardeerde toneelteksten. In dit boek zitten geweldige dialogen die je er zo uit zou kunnen halen om op het podium te gebruiken. Wauw. Gauw nog eens lezen. Een echt aanrader.
Wiebe

Ademloos Een bruidsjurk uit Warschau gelezen! Prachtig.
Boekhandel Veenstra, Amsterdam

Met ‘Een Bruidsjurk uit Warschau’ van Lot Vekemans heb je een parel in handen! Dit mag je niet missen -weinig woorden maar een groot verhaal. Wij tippen dit als zomerboek en zijn helemaal weg van dit prachtige verhaal. Een verhaal over echte mensen, het leven zoals je dat overkomt. Lees dit mooie boek en laat je raken door de scherpe dialogen, mooie zinnen en een zinderend verhaal!

Boekhandel Roodbeen ‏

In twee rukken uitgelezen. Spannende compositie! Mooi strakke taal En ontroerend.

Hans

Uitgelezen in Berlijn, met heel veel plezier! Fijn boek, sleurt te lezer mee, goeie dialogen, mooie personages; prachtig, soms pijnlijk (in de goede zin) verhaal met verschillende perspectieven. Gaat dat lezen.

Anja

Wat een waanzinnig goed boek, zeg!! Ik ben nogal eens bang voor teksten van mensen die ik wel eens tegen ben gekomen. De persoon blijft er vaak zo aan kleven. Maar bij jou deed het ding het, vanaf het eerste woord, zelf. Ik was heel vaak echt ontroerd. Heel lang niet meer zo meegemaakt. En inderdaad, schitterende dialogen, prachtig ook dat zwijgen van die jongen en geniaal uiteindelijk, de dialoog die je niet meer meekrijgt, achter dat glas, in de sneeuw. Ik ga het over een tijdje nog eens lezen en ik hoef voorlopig niet meer na te denken over wat ik cadeau moet geven.
Raph

Ik vond het een prachtig boek – kon het niet meer wegleggen – prachtig beschreven en je nam me helemaal mee met je verhaal – wat een noodlot en een wrange balans tussen houden van een ander en aan jezelf denken – en gevangen zitten in jezelf – als dat geen noodlot is, ik bewonder je ingehouden emoties om te vertragen en niet in te grijpen – te beschrijven ipv te beoordelen – en de ongelooflijke listen en valkuilen van het leven.

Gerard

PERS

Een ontroerende geschiedenis van een gebrek aan liefde en een teveel aan schrijnende onmacht. In uitgebeende zinnen, maar uiterst beeldend beschrijft Vekemans situaties, in korte, kernachtige dialogen legt ze al de pijn en het onvermogen bloot die haar personages kenmerken.

Dagblad van het Noorden

Lekker tempo, intrigerende premisse, geloofwaardige dialogen. De eerste roman van Vekemans smaakt naar meer, want wie zulke dialogen kan schrijven moet vooral doorgaan.
VPRO gids

Je stopt niet met lezen. Je wilt meer en meer. Lot Vekemans kán schrijven. Een bruidsjurk uit Warschau is weliswaar haar romandebuut, maar ze heeft al tientallen toneelteksten op haar naam staan. En dat merk je. Met weinig woorden weet Lot Vekemans een enorme sfeer op te roepen. Moeiteloos krijg je beelden bij wat je leest en leef je je in de personages in. Met weinig ingrediënten ontstaan passages die je beroeren. Een schrijfster van weinig woorden, die Lot, maar met een groot verhaal.
ZIN Magazine

De moeizame onbeholpenheid waarmee de personages soms gesprekken voeren, levert een aantal sterke, tragikomische dialogen op. Ook het drieluik waarin Lot Vekemans haar roman heeft gegoten, werkt goed. Subtiel bouwt ze spanning op en drijft ze haar door pijn getekende personages tot de grens waarop ze het zwijgen wel moeten doorbreken.
Passionate Magazine

Te bestellen via uw boekhANDEL

En bruidsjurk uit Warschau

roman

Fragment

1.

Het was juni en veel te warm voor de tijd van het jaar. We hadden de raampjes van de auto van buurman Wieslaw open gedraaid, maar nog sloeg de hitte je in het gezicht. Ik zat samen met mijn moeder en zus Irina op de achterbank, mijn ene bil schuin tegen de zijwand aangedrukt en mijn hoofd gebogen om niet bij elke hobbel tegen het dak te stoten. Naast me zat mijn moeder, onze heupen tegen elkaar aangeklemd als waren we op die plek aan elkaar vastgegroeid. Aan de andere kant van mijn moeder zat Irina, ze leunde af en toe naar voren om haar hoofd uit het raampje bij buurman Wieslaw te steken en gilde dan naar alle auto’s die ons tegemoet kwamen. Moeder sloeg haar met de vlakke hand op haar blote benen, om haar tot stilte te manen. Tevergeefs. Op onze schoot lagen vijf geelwitte vlaggen. Voor mij zat buurvrouw Pola, wijdbeens en met haar handen op het dashboard. Ze schreeuwde naar buurman Wieslaw dat hij op moest passen, voor een gat in de weg, een koe langs de kant of een oude man die plotseling overstak.
      Buurman Wieslaw zei niks. Hij vervloekte binnensmonds mijn vader die op het laatste nippertje besloten had om vandaag niet mee te gaan, waardoor we ineens met zijn allen in zijn piepkleine Fiat moesten. Mijn kleine geitje, noemde hij zijn auto liefkozend. Het ding was al vijftien jaar oud en in die tijd van rood naar vaalrood gekleurd, maar Wieslaw was er trots op alsof het de nieuwste Volkswagen was. Hij waste hem elke week en daarbij raakte hij zijn kleine geitje met meer tederheid aan dan ik hem ooit bij buurvrouw Pola heb zien doen.

We kwamen net terug van Warschau waar we de paus hadden gezien. Met de geelwitte vlaggen hadden we samen met duizenden mensen langs de kant van de weg staan zwaaien naar de pausmobiel. Overal langs de weg klonk het ‘Barka’ uit luidsprekers die aan lantaarnpalen waren opgehangen. Het was het lievelingslied van de paus. Irina had uit volle borst meegezongen. Ik zong niet graag. Mijn moeder en buurvrouw Pola stonden onder een paraplu die hen beschermde tegen de felle zon. Mijn moeder klaagde dat de paus veel te laat was en dat haar jurk te strak zat en dat ze amper wat kon zien. Buurman Wieslaw was op een groenstrook naast de weg op de grond gaan zitten en schilde een peer. Wat hem betreft mocht het hele circus zo snel mogelijk weer voorbij zijn. Mijn vader en mijn broer Milosz waren thuisgebleven. Zij hadden de paus twee jaar geleden nog gezien. Moeder had toen niet meegekund vanwege een verstuikte enkel. Bij elke stap gilde ze het uit van de pijn. Het was gebeurd toen ze het trapje naar de kelder afliep om aardappelen te halen. Honderdduizend keer al was ze dat trapje afgelopen om aardappelen te halen, of wortelen, of kool. En nu stapte ze mis. Ze slaakte een kreet en lag onder aan de trap in de kelder. Milosz was thuis geweest. Hij droeg haar naar boven en wilde de dokter halen. ‘Geen dokter,’ zei mijn moeder. Milosz drukte zachtjes op haar enkel en moeder schreeuwde het uit. ‘Geen dokter!’ Ze had er vier weken niet op mogen staan. Ze liep met krukken en vloekte dat het een lieve lust was.

Nodig de auteur uit

contact@lotvekemans.nl

Contact Agent

bisseling@sebes.nl

Contact Uitgeverij

info@cossee.com