[:nl]Op zaterdag 29 augustus 2015 verscheen er een groot interview met Lot Vekemans in de Trouw naar aanleiding van haar monoloog Judas. Ze werd geïnterviewd door Hanny Alkema. Enkele quotes:
Niemand noemt ooit zijn kind Judas
Lot Vekemans is internationaal de meest gespeelde Nederlandse toneelschrijfster. Haar stuk ‘Judas’ wordt in diverse landen opgevoerd. Hier nu op een pracht van natuurlocatie: De Groene Kathedraal bij Almere.
“Een zoektocht naar de menselijke maat is altijd mijn motor bij het schrijven: Judas móet een goede reden hebben gehad voor zijn daad, een begrijpelijke menselijke reden. Judas hoopte wellicht dat zo sneller zou blijken, dat Jezus niet een van de vele nep-messiassen was, maar een ware leider. Een eyeopener was, dat destijds Joden zelf geen doodstraf konden opleggen, omdat zij onder het Romeinse recht vielen.”
“Ja natuurlijk, dacht ik op zeker moment: zo is het gegaan. Dat is het mooie van schrijven, dat je heel dichtbij de kern kan komen, dichtbij iemands pijn. Niet bij diens onvermogen, maar bij zijn kwetsuur. Ik geloof niet dat de mens onvermogend is, wel gekwetst. Bij de ‘Judas’, die Johan Simons regisseerde bij Münchner Kammerspiele (MKS) en die door Steven Scharf gespeeld werd, moest ik huilen. Zó dicht kwam die bij die pijn. Dat is helend.”
“Ik maak me nooit zorgen over het voortbestaan van theater, toch dé plek waar je je veilig kan openen voor iets waar je anders niet over nadenkt. Mits het repertoire nooit wordt aangepast aan de gemiddelde smaak van het grote publiek. Dan is het als friet: iedereen houdt ervan, maar het is toch geen culinair hoogstandje.”
[:en]Op zaterdag 29 augustus 2015 verscheen er een groot interview met Lot Vekemans in de Trouw naar aanleiding van haar monoloog Judas. Ze werd geïnterviewd door Hanny Alkema. Enkele quotes:
Niemand noemt ooit zijn kind Judas
Lot Vekemans is internationaal de meest gespeelde Nederlandse toneelschrijfster. Haar stuk ‘Judas’ wordt in diverse landen opgevoerd. Hier nu op een pracht van natuurlocatie: De Groene Kathedraal bij Almere.
“Een zoektocht naar de menselijke maat is altijd mijn motor bij het schrijven: Judas móet een goede reden hebben gehad voor zijn daad, een begrijpelijke menselijke reden. Judas hoopte wellicht dat zo sneller zou blijken, dat Jezus niet een van de vele nep-messiassen was, maar een ware leider. Een eyeopener was, dat destijds Joden zelf geen doodstraf konden opleggen, omdat zij onder het Romeinse recht vielen.”
“Ja natuurlijk, dacht ik op zeker moment: zo is het gegaan. Dat is het mooie van schrijven, dat je heel dichtbij de kern kan komen, dichtbij iemands pijn. Niet bij diens onvermogen, maar bij zijn kwetsuur. Ik geloof niet dat de mens onvermogend is, wel gekwetst. Bij de ‘Judas’, die Johan Simons regisseerde bij Münchner Kammerspiele (MKS) en die door Steven Scharf gespeeld werd, moest ik huilen. Zó dicht kwam die bij die pijn. Dat is helend.”
“Ik maak me nooit zorgen over het voortbestaan van theater, toch dé plek waar je je veilig kan openen voor iets waar je anders niet over nadenkt. Mits het repertoire nooit wordt aangepast aan de gemiddelde smaak van het grote publiek. Dan is het als friet: iedereen houdt ervan, maar het is toch geen culinair hoogstandje.”[:de]Op zaterdag 29 augustus 2015 verscheen er een groot interview met Lot Vekemans in de Trouw naar aanleiding van haar monoloog Judas. Ze werd geïnterviewd door Hanny Alkema. Enkele quotes:
Niemand noemt ooit zijn kind Judas
Lot Vekemans is internationaal de meest gespeelde Nederlandse toneelschrijfster. Haar stuk ‘Judas’ wordt in diverse landen opgevoerd. Hier nu op een pracht van natuurlocatie: De Groene Kathedraal bij Almere.
“Een zoektocht naar de menselijke maat is altijd mijn motor bij het schrijven: Judas móet een goede reden hebben gehad voor zijn daad, een begrijpelijke menselijke reden. Judas hoopte wellicht dat zo sneller zou blijken, dat Jezus niet een van de vele nep-messiassen was, maar een ware leider. Een eyeopener was, dat destijds Joden zelf geen doodstraf konden opleggen, omdat zij onder het Romeinse recht vielen.”
“Ja natuurlijk, dacht ik op zeker moment: zo is het gegaan. Dat is het mooie van schrijven, dat je heel dichtbij de kern kan komen, dichtbij iemands pijn. Niet bij diens onvermogen, maar bij zijn kwetsuur. Ik geloof niet dat de mens onvermogend is, wel gekwetst. Bij de ‘Judas’, die Johan Simons regisseerde bij Münchner Kammerspiele (MKS) en die door Steven Scharf gespeeld werd, moest ik huilen. Zó dicht kwam die bij die pijn. Dat is helend.”
“Ik maak me nooit zorgen over het voortbestaan van theater, toch dé plek waar je je veilig kan openen voor iets waar je anders niet over nadenkt. Mits het repertoire nooit wordt aangepast aan de gemiddelde smaak van het grote publiek. Dan is het als friet: iedereen houdt ervan, maar het is toch geen culinair hoogstandje.”
[:]
