Momentum
Ik zie mezelf niet als een slachtoffer Meinrad. En jou niet als een dader. Maar ook zonder slachtoffers en daders zijn er dingen die niet kloppen. Dingen die we recht moeten zetten. Die we recht kunnen zetten.
Judas
Als je altijd gewend bent om te volgen en niet om voorop te gaan. Als je altijd in de schaduw staat. Wat ben je dan in godsnaam waard? In Gods naam ja. Ik verspreek me niet. Ik had ook een God. Ook al noemde ik hem geen vader. En mezelf geen zoon.
Momentum
Er bestaat een moment waarop de kracht die nodig is om een bewegend voorwerp te stoppen vele malen groter is dan de kracht die nodig is om het in gang te houden. Dat moment moet je benutten. En als je het niet benutten kan. Dan dien je het te vrezen. Zoals je de sneeuwbal dient te vrezen die van de berg afrolt. Wiens richting is bepaald en wiens kracht alleen maar toeneemt. Tot het moment waarop je niets meer veranderen kan. De lawine heeft je verstikt. Jij hebt het momentum verloren.
Ledacourt
Mijn dochter heeft een dochter ook. Angie. Ik heb alleen nog maar de foto’s gezien. Schattig hè, jaja. Kan net lopen. Met van die kromme dikke beentjes. Zo stel ik me dat voor. Ik weet niet. Op de foto’s kan ik alleen haar koppie zien.
Ledacourt
Mijn oudste broer was postbode.
Bracht van alles rond. Brieven. Pakjes.
Ook andere dingen. Bleek later.
Truckstop
Jullie generatie weet niet meer wat werken is, zegt mijn vader. Jullie generatie. Daar kan ik hels om worden. Om dat gejullie.
Niemand wacht op je
Kortgeleden stelde iemand me de vraag: “Als u met terugwerkende kracht iets veranderen kon, wat zou u dan veranderen?” Ach…. zoveel. Ik heb zoveel verkeerd gedaan.
Gif
Wij zijn een man en een vrouw. Die een kind verloren hebben. Die eerst een kind verloren hebben. En toen elkaar. Of misschien moet ik zeggen: Die eerst een kind verloren hebben, toen zichzelf en toen elkaar.
Grens gevallen
Zo vaak heb ik die grenzen vervloekt. Want daarmee is het begonnen. Zo zie ik dat. Feitelijk is het daarmee begonnen. Want weet je wat het is met een grens? Als je er ver vanaf woont dan lijkt die grens heel duidelijk. Maar als je erlangs zit. Of erop. Zoals wij. Dan is het een heel ander verhaal.
Gif
Weet je wat ik vreemd vind? Dat dingen pas gebeuren als het je niet meer uitmaakt. Als je het eigenlijk niet meer nodig hebt.
BLIND
Weet jij waarom ik hier niet graag kom? Het is niet vanwege je idiote ideeën. Of omdat je mijn man haat. Je haat dat ik met hem getrouwd ben. Je haat dat ik voor hem gevallen ben en niet voor een van de goedgekeurde zoontjes uit jouw kringen. Maar dat is niet waarom ik deze plek mijd. Het is omdat, elke keer als ik hier kom dan word ik eraan herinnerd dat ik hier vandaan kom. Dat jij niet zomaar een of andere racistische zelfingenomen klootzak bent die ik kan negeren. Maar mijn vader. Dat jij mijn vader bent. Wat hoogstwaarschijnlijk betekent dat je blij was toen ik geboren werd. Dat je me hebt vastgehouden. Dat je trots op me was. Dat je me aanmoedigde. Getroost. Leerde fietsen. Al die dingen, al die dingen die je voor mij hebt gedaan. Dat is, onverdraaglijk.
De verdwenene
Als we de wereld moeten redden met dingen die alleen maar mogen, zijn we hopeloos verloren.
Judas
Kijk, ik kan hier een mooi verhaal ophangen. Over de wet van dualiteit. Over dat er geen licht is zonder schaduw. Geen plus zonder min. Geen Jezus zonder… mij. Geen waarheid zonder leugen. Geen vrede zonder oorlog. En ga zo maar door. En het is niet dat ik dat niet zou willen. Of dat ik het niet kan geloven. Maar de vraag is: wat schiet ik ermee op? Verlost het mij van de beelden die op mijn netvlies staan gebrand? Zijn blik als mijn lippen zijn wang raken. Zijn zwijgen. Zijn hartgrondige zwijgen?
Niemand wacht op je
Ik hoorde laatst een oud-minister zeggen. Hij was op tv. Hij zei: We bouwden aan de welvaartsstaat, maar we hebben de aarde ermee vernietigd. Weet ik hoeveel planten- en diersoorten uitgeroeid. En dan die plastic soep. En dat de aarde wel 5 graden warmer is dan vroeger. Hij zei, die oud-minister, hij zei dat de vooruitgang ons de toekomst dreigt af te nemen. De toekomst van onze kinderen. Ik zat ernaar te kijken. Toen hij dat zei. Op de tv. De tranen sprongen in zijn ogen. En ik dacht: Waarom zeggen alleen oud-ministers zulke dingen? Oud-politici. Die weten ineens precies wat er allemaal fout is. En niet dat ik het er niet mee eens ben. Maar het is fout gegaan toen zij aan het roer zaten.
Truckstop
Ik ging mijn arm om hem heenslaan. Had ik nog nooit gedaan. Zo. Zoals ik dat nu ging doen. Omdat hij moest huilen. Ik ging hem troosten. Samen gingen we weg. Gelukkig worden. Zo was het.
Judas
Is er iemand hier aanwezig die durft te zeggen: Hij is gestorven voor mij. Hij is gestorven voor mijn zonden. En die dat dan zonder blikken of blozen durft te zeggen. Of nog erger: zelfs weet te verdedigen. Wie?
Zus van
Ik probeer alleen mijn kant van het verhaal te vertellen. Het hele verhaal. Niet dat wat overblijft na honderd jaar. Of duizend jaar. Een bijzin in een boek. Ismene, dubbele punt: Dochter van. Zus van. Dat is alles wat er van mij is overgebleven. Een naam zonder inhoud. Een naam die alleen bestaat in relatie tot. In relatie tot mijn familie. Zo heb ik voortgeleefd. Als het grijze muizenzusje. Het zusje zonder daden.
BLIND
Jij wilt dat de mens een idealistisch wezen is, maar dat is -ie niet. Wij zijn egoïsten, allemaal, we willen het vooral beter hebben voor onszelf en voor degenen die we liefhebben. Het gaat allemaal om bescherming van je eigen gemeenschap, de mens wil zich verbinden ja, daarin heb je gelijk, maar niet met iedereen. Zoals ik al zei: doen alsof we allemaal één grote gezellige familie zijn is niet alleen naïef, maar ook gevaarlijk.
Nee pap, je afsluiten voor je medemens omdat hij niet tot je eigen kring behoort, je eigen groep, dat is gevaarlijk. Mensen leren dat ze niet bij je horen, dat ze minder zijn…
Ik heb het niet over minder. Ik heb het over anders.
En je bedoelt minder. Anders is gewoon jouw zogenaamde nette manier om te zeggen: Minder. Het is de manier waarop je verdeelt en heerst om niets op te hoeven geven. En zo hou je de kloof elke dag opnieuw in stand.
De verdwenene
De Icefields Parkway kronkelde als een grijze reuzenslang door het groene landschap. Een eeuwenoud landschap dat zich al ontelbare keren vernieuwd had. Waar geen boom hetzelfde was als een paar honderd jaar geleden, waar grassen groeiden die na een winter alweer verdwenen zouden zijn, waar bosbranden hele lappen natuur verwoest hadden die ruimte hadden gegeven aan jonge planten en nieuwe soorten. Alles was continu in beweging en toch leek het alsof de tijd er geen vat op had. Dat kon je van de mens niet zeggen. Elke dag stierven er meer van zijn cellen af dan dat erbij kwamen. Hij besefte maar al te goed dat er over tientallen jaren niets meer van hem over zou zijn.
Niemand wacht op je
Ik hoorde mijn broer een keer zeggen dat door het lezen van een zin in een boek zijn magnetisch noorden was verschoven. Ik betwijfel dat. Ik bedoel: het magnetisch noorden. Dat krijg je niet zomaar van zijn plaats. Dat lijkt me toch behoorlijk stevig verankerd in onze aardbol. Dat schuif je niet eventjes 1-2-3 van zijn plek. Lijkt mij. Dus ik denk eigenlijk dat mijn broer bedoelde dat hij door het lezen van die zin in dat boek het magnetisch noorden had gevonden. En dat is wat mij aantrekt. Het vinden van het magnetisch noorden. Want er moet toch iets zijn dat ons in essentie bindt. Naast alles wat ons onderscheidt. Anders maakt. Ongelijk maakt. Moet er toch iets zijn. Één dingetje. Dat ons verenigt. Één dingetje waar we vanuit kunnen gaan. Waar we op kunnen bouwen. Een soort van fundament. Fundamentje. Ik wil dat. Ik wil dat zo graag.
