Fragment

Instinctief stoppen

Volslagen onverwacht werd ik op mijn achtendertigste verjaardag wakker in een hotelbed in Barcelona met een dieptriest gevoel dat huisde in mijn onderbuik en dat ik herkende als het steeds weer terugkerende besef dat er iets in mijn leven niet klopte. Ik bouwde al tien jaar met grote inzet en focus aan een carrière als toneelschrijfster. Het was geen beroep met een zekere basis voor groot materieel succes, maar mijn hart – of ziel, wie zal het zeggen – had me met zachte hand die richting op geduwd. Ik was blij met mijn beroep, ook al kon ik er niet van leven en vulde ik mijn inkomen al jaren aan met  journalistiek werk. Met enige regelmaat interviewde ik theatermakers die mij een nieuwe kijk gaven op mijn eigen werk. Je zou dus kunnen zeggen dat ik tot de happy few behoorde die van hun passie hun beroep hadden gemaakt. Toch was dat niet het gevoel waarmee ik die ochtend wakker werd.
Ik was met mijn lief een paar dagen in Barcelona voorafgaand aan een wandelvakantie in het bergachtige landschap achter Benidorm, waar eind januari de amandelbomen beginnen te bloeien en met hun bloesem het landschap roze kleuren. Met het vooruitzicht op dagen wandelen door dit prachtige en verlaten landschap, besloten we voor mijn verjaardag een stop te maken in de stad die tien jaar geleden mijn hart veroverde. Ik had toen zes weken lang gebivakkeerd in een van de kleinste kamers van hotel Lloret aan de Ramblas, vanuit een romantisch verlangen om daar mijn startende schrijverscarrière een flinke impuls te geven. Ditmaal verbleven we in een enigszins verouderd maar betaalbaar hotel niet ver van de Passeig de Gràcia in een grote kamer waar de dubbele bedden zo breed waren dat we er overdwars in pasten. Ik had me enorm verheugd op deze eerste vakantiedagen.
Mijn lief keek me op de ochtend van mijn verjaardag medelevend aan. Hoe graag wilde ze de terugkerende kwelling wegnemen dat mijn leven onbetekenend was (want daar ging het uiteindelijk om). Alles had ze ervoor over om mij gelukkig te zien en ik wist dat haar
woorden oprecht waren, en precies dat verhevigde mijn stroperig buikgevoel. Hoe kon iemand er alles voor over hebben om mij gelukkig te zien. Was dat geen bewijs dat mijn leven zinvol moest zijn en hoe was het mogelijk dat zij dat wel maar ikzelf dat niet zo kon ervaren?
Die dagen in Barcelona voerden mijn lief en ik lange gesprekken in cafés en restaurants en op terrasjes in buitenwijken waar buren elkaar enthousiast troffen op deze zeldzaam warme winterdagen. De glazen wijn bij de lunch versterkten onze intimiteit maar ook mijn weemoed. Uren sprak ik over de zinloosheid van mijn leven en maakte ik me druk over de incestueuze houding van deNederlandse theaterwereld. De narcistische blik altijd naar binnen gericht en als hij zich ooit naar buiten richtte, dan was het enkel en alleen om een bevestiging van zijn eigen superioriteit te krijgen. Hoe onbetekenend was mijn schrijven voor de wereld, hoe miniem het bereik van mijn woorden en hoe futiel de werking ervan op degene die ze aanhoorde. Het was alsof ik mezelf en het belang van mijn werk minimaliseerde totdat er niets van overbleef. Alles wat ik deed veroorzaakte niet meer dan een lichte rimpeling in het water. Op dat moment was dat echter geen antwoord waar ik genoegen mee nam. Als mijn schrijven onbetekenend was en ik graag betekenisvol wilde zijn, dan zat er maar één ding op. Stoppen met waar ik mee bezig was. Stoppen met datgene wat ik al zo lang nastreefde: een gewaardeerd toneelschrijver zijn.
Met mijn lief wandelde ik vanaf de Ramblas terug naar ons hotel, langs het driftig toeterend verkeer bij Plaça de Catalunya en de verleidelijke etalages van Passeig de Gràcia. Ergens op deze route werd die beslissing genomen. Tussen twee stappen door werd datgene aan de kant geschoven wat al zo lang de top was geweest van de berg die ik wilde beklimmen. Ineens was er die stem: het is genoeg geweest. Ongewild was er ook direct de herinnering aan een collega-toneelschrijfster die ooit een vergelijkbare beslissing nam en die vervolgens twee jaar achter het loket van de NS zat om treinkaartjes te verkopen. Ik schoof het beeld terzijde.  De vraag wat ik zou doen als ik niet meer zou schrijven was tot nader order niet van belang. Voorlopig had ik  maar één wens en dat was de wens te stoppen met waar ik nu mee bezig was.
Het was een instinctief besluit. Was het eigenlijk wel een besluit? Was dit zeldzame moment van helderheid,  waarbij glashelder werd dat stoppen de enige optie was, een beslissing die ikzelf nam, of een door God mag weten wie ingegeven sturing? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat er direct een lichtheid in mijn lichaam kwam. Het voelde letterlijk alsof er een last van mijn schouders werd weggenomen. Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat het stoppen met schrijven zo bevrijdend zou voelen. Mijn lief hield wijselijk
haar mond. Ze merkte ook de opluchting die met mijn besluit gepaard ging. Ik geloof niet dat ze het op dat moment serieus nam, maar gelukkig slikte ze de vraag ‘wat wil je dan?’ wijselijk in.